Trichotillomania

Turbo · Wysłany: Styczeń 24, 2013, 9:19 pm Temat postu: Witam wszystkich. 28/10

Mam 28 lat, a choruję od ponad 10.
Przez ostatnie dni przeglądałem to forum i czytałem prawie wszystkie tematy.

Moje wyrywanie zaczęło się jako zabawa w czasach, gdy eksperymentowałem z narkotykami. Obecnie od kilku lat jestem w abstynencji narkotykowej, ale wyrywanie zostało. Niestety z czasem przerodziło się to w trichofagię.
Kiedyś podzieliłem się swoim problemem na grupie wsparcia, ale zostałem wyśmiany i od tego czasu milczałem zostając z tym sam.

W ostatnim czasie zaczęło mi to przeszkadzać i w związku z Nowym Rokiem postanowiłem się wziąć za siebie. Zapisałem się na gastroskopie (przez kilka dni bolał mnie brzuch i troszkę się przestraszyłem), oraz do psychiatry może coś mi poradzi, aczkolwiek nie chce brać leków ze względu na wykonywaną pracę. Najbliższą wizytę u psychiatry mam w następnym tygodniu i zobaczymy co z tego będzie; zaś gastroskopię za ponad miesiąc.

Staram się hamować z wyrywaniem, bo ze zjadaniem jakoś sobie ostatnio radzę. Rwę z nóg, pleców i klatki piersiowej, więc praktycznie w niewidocznych gołym okiem miejscach...

Nie wiem co więcej napisać.

Trzymam za Was kciuki, a Wy trzymajcie za mnie...

nan.si · Wysłany: Styczeń 24, 2013, 9:55 pm Temat postu:

Hej Turbo

Witamy na forum Smile

To dobry krok, że zapisałes sie do psychiatry , nie martw sie lekami, skutki uboczne trwaja jakiś tydzien. Mam pytanie zjadasz cebulki czy włosy, bo jak cebulki to się martw one sie trawią Smile

Turbo · Wysłany: Styczeń 24, 2013, 10:06 pm Temat postu:

Hej nan.si.

Napiszę Ci tak...

Niestety pod względem "książkowym", "nałogowym" i "teoretycznym" jestem świetnie obeznany. Co się nie trawi, jakie są konsekwencje zjadania i rwania, pewnie nawet też jestem w stanie określić swoje przyczyny zaburzenia - bo (i tu powinny być fanfary) sam jestem po powiązanym kierunku studiów z różnymi zaburzeniami, oraz od kilku lat pracuję w zawodzie. Niestety nie mogę więcej napisać ponieważ obawiam się, że mnie ktoś może zdemaskować, (tu nie ma już żadnej mojej jazdy) ale fakt zainteresowań i powiedzmy mojej "medialności".

A co do pytania, wcześniej niestety włosy :(

Kurczę, po mimo tego, iż jest to mój drugi post czuję się jakoś Was blisko. Np. apropo's Ciebie, czytałem Twoje posty i jak napisałaś odpowiedź to tak jakbym Cie znał. Nieźle... Pozdrawiam

anika83 · Wysłany: Styczeń 24, 2013, 10:43 pm Temat postu:

I ja witam Cie Turbo na forum Wink

Super, że dobrze się czujesz w naszym "towarzystwie" i również trzymam kciuki Smile

jenny · Wysłany: Styczeń 24, 2013, 11:03 pm Temat postu:

Hej Turbo! Napisales o gastroskopii, tez sie nad tym zastanawiam, bo od dluzszego juz czsu mam problem z zoladkiem, ale nie wiem jak mam przyznac sie mamie, ze zjadam swoje wlosy... i tak samo lekarzowi. Jest to strasznie wstydliwa sprawa.

Turbo · Wysłany: Styczeń 24, 2013, 11:48 pm Temat postu:

A mówiłaś już komuś? Nie będę już przeszukiwać for z Twoimi postami...

Ja pomijając opisywaną wyżej sytuację i wyśmianiem, powiedziałem o tym wczoraj komukolwiek po raz pierwszy po tylu latach. Była to moja dawna koleżanka z pracy - psychiatra -. Spontan jak nic, wziąłem ją na słowo, powiedziałem co obecnie u mnie (nie rozmawiałem z nią ponad 2 lata) i przeszedłem do konkretów tj. powiedziałem o swoim problemie. Dało mi to mobilizację żeby zacząć działać, więc dziś zapisałem się na terapię indywidualną i do lekarza 1-wszego kontaktu, który ma mi przepisać skierowanie na gastroskopię.

Postanowiłem sobie pomóc i jak będzie robić problemy z wypisaniem to nie będę mieć żadnych oporów by i jemu powiedzieć o tricho. Jeśli w rejestracji na gastroskopię też będą mi robić problemy to i tam powiem!

Przyznam się szczerzę, że mój rodzony brat powiedział mi, iż niedawno był na pogrzebie chłopaka który był w moim wieku. Miał problemy z żołądkiem, które zbagatelizował.
Ja natomiast rok temu żegnałem kolegę, który również zbagatelizował zalecenia lekarskie... Ja się przestraszyłem - choć nie ukrywam, że jak byłem młody nie dbałem o zdrowie - mając epizody z narkotykami, żywiłem się fast-foodami i piłem energetyki.

Teraz wiem, że czas o siebie zadbać nim będzie za późno.

Boję się tego, że któregoś dnia mnie skręci, zawiozą mnie na pogotowie i wyjmą ze mnie "warkocz". Jak zadbam o to sam, to jest szansa na ominięcie operacji lub wyjaśniania lekarzom i pielęgniarkom o co chodzi... Nim będzie afera, cykanie zdjęć itd.

Chyba mnie rozumiecie?

nan.si · Wysłany: Styczeń 25, 2013, 12:02 am Temat postu:

Turbo - jesteś psychologiem? Nie martw się nikt Cię nie zdemaskuję to tylko Polska Razz

Nie ma u nas FBI i CSI Smile

Miło mi, że powiedziałeś że "tak jabyś mnie znał" , w końcu chorujemy na to samo, coś o sobie wiemy:)

jenny · Wysłany: Styczeń 25, 2013, 12:04 am Temat postu:

Rozumiem Cie. Ja nikomu jeszcze nie powidzialam. Mama i siostry wiedza, ze wywywam, ale nic poza tym :(

Turbo · Wysłany: Styczeń 25, 2013, 1:17 am Temat postu:

Niestety nie mogę napisać konkretnie kim jestem i czym się zajmuję m.in. ze względów "zdemaskowania"...

Oprócz swojej pracy i wykonywanego zawodu robię parę innych rzeczy, które w pewien sposób można nazwać "medialnymi". W każdym bądź razie wstyd się przyznać, ale od lat pomagam innym, a sam sobie nie potrafię Sad

No, ale podjąłem rękawice i staję do walki! Łatwo się nie poddam.

W miarę możliwości, będę się starać Wam zdawać relację, oraz zarówno Was wspierać na tyle na ile będę w stanie.

Chce mi się śmiać nawet z mojego nicku - obywatel o kryptonimie "Turbo" hehe nieźle, nie wiem sam skąd to wziąłem przy zakładaniu Smile

Pozdrawiam Was serdecznie, trzymam kciuki i pewnie jutro (yyy już dziś) tu zajrzę.

Kasiaczek · Wysłany: Styczeń 25, 2013, 1:22 pm Temat postu:

Cześć Turbo, super, że ostro postanowiłeś się zabrać za siebie. Bez takiego konkretnego postanowienia, czy jakiejś super motywacji oraz poczucia, że musi się udać (tym razem), wydaje mi się, że nie ma co liczyć na sukces. No ale Ty masz duże szanse, trzymam kciuki.
Do tego jesteś odważny, a tego to już normalnie zazdroszczę... Smile

Widzę, że Nan.si już też czuje się trochę lepiej Smile

Czyli leki trafione Wink

A propos tych miejsc, z których się wyrywa, to cóż, odsłonię się z lekka przed Wami, że mam dość owłosione nóżki (choć zgrabne Wink

) i za wyjątkiem lata, kiedy biegam w miniówkach z gołymi nogami, olewam trochę depilację - mojemu mężowi nie przeszkadza, a ja chodzę w spodniach lub ciemnych rajstopach i mam to w nosie. Bo - i to właśnie chciałam powiedzieć - wyrwanie każdego jednego włoska z nogi boli mnie jak diabli! Strasznie! Jak to jest, że rzęsy to dla mnie luzik, małe przyjemne ukłucie, a na nogach tak boli???
Nawet kiedyś, szalona, myślałam, że sobie zamienię rzęsy na włoski na nogach - bo przynajmniej byłby z trich jakiś pożytek dla mnie, kobiety - ale po prostu nie dałam rady.
Jejku, swoją drogą, też człowiek ma pomysły...

endo · Wysłany: Styczeń 26, 2013, 11:05 pm Temat postu:

Cześć,
dobrze, że postanowiłeś o siebie zadbać i poczyniłeś poważne kroki aby coś z tym zrobić, bo jak piszesz - jeśli my sami o siebie nie zadbamy nie zrobi tego nikt inny.
Z drugiej strony witając kolejną osobę tutaj trochę przykro, że jest nas coraz więcej, nie wiem, może zawsze dużo osób miało problemy z trich, ale niewiele się o tym mówiło..

Hehe i im więcej piszesz o swojej "medialności" tym chyba sam sobie bardziej strzelasz w stopę.

Ruby · Wysłany: Styczeń 27, 2013, 3:53 pm Temat postu:

Hej Turbo. Witaj na forum. Napisała bym, że miło mi widzieć kolejnego mężczyznę tutaj, ale w tej sytuacji to raczej nie wypada.

Anyway, co do "medialności" mam podobny problem dlatego staram się nie pisać co robię i czym się zajmuje. Niestety ludziom ciężko jest zrozumieć tą chorobę, o czym sam się przekonałeś na grupie wsparcia.

Co do leków...hmmm, ja się szprycowałam lekami przez 5 lat, rok temu moja psychiatrzyca intensywnie testowała na mnie wiele leków, sprawdzając czy jakiś zahamuje trich. Niestety bezskutecznie. Triticco przyniosło lekką poprawę, aczkolwiek czułam się po tym leku okropnie i zrezygnowałam.

Obecnie pomaga mi psychoterapia. Trich całkiem nie ustąpiła i miewam napady wyrywania ale jest lepiej, dużo lepiej. Także osobiście uważam, że nie ma leku na trich.

Turbo · Wysłany: Styczeń 29, 2013, 11:04 am Temat postu:

hej. Jutro pierwsza wizyta u psychiatry... Sam jestem ciekaw tego spotkania Smile

Wczoraj natomiast byłem u lekarza pierwszego kontaktu w sprawie gastrologii i wszystko idzie dobrym torem. Dam Wam pewnie znać jak po jutrzejszej wizycie. Tymczasem zabieram się dalej za rewolucje życiowe. Pozdrawiam serdecznie.

Aries · Wysłany: Styczeń 29, 2013, 6:38 pm Temat postu:

Zauważam tu pewne sprzeczności - z jednej strony mamy/macie ludziom za złe, że traktują nasz wygląd dziwnie i ich reakcje, mówiąc oględnie, bywają czasem nieprzyjemne. Z drugiej zaś uważacie, że należy ukrywać problem zasłaniając się szeroko pojętym hasłem 'medialności'. Tak się składa, że też byłam w swoim czasie na świeczniku, zasiadałam w zarządzie i radach nadzorczych spółek giełdowych przez co musiałam uczestniczyć w różnego rodzaju zebraniach, eventach i wierzcie mi, nie chodziłam na nie w czapce i nie siedziałam w kąciku pod ścianą.
Właśnie takie nasze wycofanie i uciekanie od ludzi powoduje, że nie dajemy im szansy na zbliżenie i poznanie choćby pobieżnie problemu. A może - tu każdy musi sobie sam odpowiedzieć - robimy to celowo, z rozmysłem, obawą...

Ostatnio miałam więcej czasu i usiadłam na chwilę przed TV, skacząc po kanałach zatrzymałam się na chwilę na jakimś programie gdzie projektanci mody (amatorzy) prezentowali swoje dzieła - była wśród nich pewna Amerykanka, której wygląd ewidentnie wskazywał na co cierpi. Miała wysoko wygolone włosy, doklejone rzęsy i brwi namalowane kredką - jak ktoś chce, może sobie tę panią wygooglować, nazywa się Kara Laricks.
Podobne przypadki 'medialne' można mnożyć, na szczęście ostatnio jest ich coraz więcej i dobrze.
Zauważam tu pewną analogię do ludzi o innej orientacji seksualnej - jeszcze kiedyś był to temat tabu a osoba, która przyznała się do takich skłonności była społecznie wyklęta. Obecnie, temat spowszechniał i nie wzbudza już większych emocji. Wydaje mi się, że podobnie jest właśnie z trich - to jest stosunkowo rzadka choroba, dodatkowo oszpecająca, którą poniekąd sami sobie fundujemy - wszystko to w reakcji osób nie wiedzących jak głębokie choroba ma podłoże, wywołuje ostrą krytykę a czasem wręcz obrzydzenie. W sumie nie należy im się dziwić - to taki strach przed nieznanym, coś na wzór matki, która ostrzega swoje dziecko 'nie dotykaj jak nie wiesz co to jest' Smile

nan.si · Wysłany: Styczeń 30, 2013, 2:32 am Temat postu:

Ja też idę jutro do psychiatry, to też będzie przełomowa wizyta bo muszę jej coś powiedzieć bardzo waznego o mnie . Jak dr potwiedzi moje obawy to wam powiem o co mi chodzi...


	Trichotillomania Forum dla cierpiących na trichotillomanię i trichofagię. To choroba o podłożu obesyjno-kompulsywnym. Jeśli wyrywasz włosy i czujesz się osamotniona/ny ze swoim problemem, to jest miejsce dla Ciebie. Razem będzie nam łatwiej poradzić sobie z trich.		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj